Afgelopen donderdag was de eerste toerustende lezing. Roel Kuipers, directeur van Bijbelschool de Wittenberg, kwam spreken over het thema ‘geweld in het Oude Testament’. Passages in het Oude Testament waarin veel geweld voorkomt, roepen vragen op, vooral wanneer de opdracht van God komt. Voorbeelden zijn de verovering van het land Kanaän en Uzzia die gestraft wordt nadat hij de ark van het verbond heeft aangeraakt.

Dit soort geweld roept veel vragen op en populaire atheïstische denkers als Richard Dawkins omschrijven ‘de God van het Oude Testament’ dan ook als ‘zowat het onaangenaamste personage uit de fictieliteratuur’. Al vroeg in de geschiedenis zijn er oplossingen voor dit probleem bedacht. Marcion (85-160) zei dat de God van het Oude Testament niet de God van het Nieuwe Testament kon zijn. Ook zijn er mensen die zeggen dat de focus meer moet liggen op het Nieuwe Testament, omdat daar God zich écht laat kennen in Jezus. Dit zijn maar schijnoplossingen, omdat het Oude en het Nieuwe Testament een geheel vormen. Anderen zeggen dat deze verhalen passen binnen de ethiek van die tijd, en dat de ethiek sinds die tijd verbeterd is. Ook dit is maar een schijnoplossing, voornamelijk omdat het vaak God is die opdracht geeft voor geweld.
In de bijbelstudiegroepen werd vervolgens Psalm 127 (Psalm 137, IP) gelezen. Deze psalm is geschreven door Babylonische ballingen, die ‘hij die wraak zal nemen’ en ‘hij die jouw kinderen grijpt en op de rotsen verpletterd’ gelukkig prijsden. Ook deze tekst roept weerzin op.

Geweldsteksten in het Oude Testament moeten we zien vanuit het Nieuwe Testament.Op Golgotha heeft Gods Zoon onze schuld op zich genomen. Sinds zijn komst is het oordeel als het ware doorgeschoven naar de wederkomst. God geeft ons genadetijd!