Vorige week donderdag kwam Esmé Wiegman naar Enschede om te spreken over idealen in de zorg. Mevrouw Wiegman was van 2007 tot 2012 Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie, waar ze onder andere woordvoerder was op het gebied van de zorg. Tegenwoordig is ze directeur van de Nederlandse Patiëntenvereniging, een organisatie die zich vanuit een christelijke grondslag inzet voor de zorg voor het leven.

De zorg wordt in Nederland via drie wetten gefinancierd; de zorgverzekeringswet, waardoor iedereen verplicht is om verzekerd te zijn, de wet langdurige zorg voor de onverzekerbare zorg en de wet maatschappelijke ondersteuning, voor zorg gericht op de zelfredzaamheid en participatie. De kosten voor al deze zorg nemen ieder jaar toe, voor 2016 is de begroting van de zorg 67,8 miljard euro. Het uitgangspunt van het zorgstelsel is solidariteit, maar door de stijgende kosten komt dit principe onder druk te staan. We moeten ons afvragen wat de taak is van de overheid. Is de overheid verantwoordelijk voor zorg én wonen? Moet de overheid bijvoorbeeld een traplift betalen? Wat valt er onder eigen verantwoordelijkheid, en in hoeverre is de samenleving verantwoordelijk voor de zorg?

De samenleving verandert. Zorg voor de buren of voor de eigen ouders is minder vanzelfsprekend geworden. Ook de kerk draagt minder zorg voor armen en zieken dan vroeger, terwijl we in de Bijbel daar wel voorbeelden van zien, onder andere bij Job, Jezus en de eerste christengemeenten. De samenleving is individualistischer geworden en zorg wordt gezien als een recht. Opmerkelijk is dat mensen meer dan vroeger afhankelijk willen zijn van de overheid.

Deze veranderingen brengen ethische vragen met zich mee. We hebben onder andere met elkaar nagedacht over het al dan niet invoeren van een prijsplafond voor medische behandelingen, de rol van zorgverzekeraars en de eigen verantwoordelijkheid van mensen om te sparen voor te verwachten zorgkosten.

We mogen terugkijken op een goede, verhelderende lezing en een mooie discussie!